Werken op de kinderafdeling SCH

Vandaag opnieuw een drukke dag achter de rug met veel indrukken. Ik begin al te wennen aan de manier van werken en de omgeving. Vindt mijn weg op het terrein en krijg enig inzicht in de functies van de vele mensen die er rondlopen. De zuigelingen afdeling (kangoeroe room met 4 bedden voor een moeder en kind samen) en NICU (een kleine kamer met twee heuse couveuses waarvan gezegd wordt dat ze werken), bevindt zich in de "OB ward" (obstetric) waar ook de kraamafdeling is met gezonde zuigelingen.
De "pediatric ward" is in een ander gebouw. Er is 1 kamer met 8 kinderbedden tegen de muur waarin de kinderen liggen met 1 van hun familieleden opgevouwen ernaast. De rest van de kamer is gevuld met andere familieleden. Af en toe wandelt een poetsvrouw met emmer en zwabber binnen om de vloer te dweilen. Je kunt zien dat het om een kinderafdeling gaat door een paar op badhanddoeken lijkende gordijnen met kinderprint. Er is 1 TV scherm waarop alleen het scheppingsverhaal wordt vertoond (volwassen variant). De knuffels die er zijn, zijn uitgedeeld door Annemarie.
De zuigelingen hebben (op een enkeling na) geen luiers aan! Zelfs geen stoffen luiers. Ze liggen op doeken. Diarree, urine en wat nog niet meer zij, loopt gewoon in bed en wordt alleen opgeruimd door de ouders/familie.
De kinderen die continue monitoring nodig hebben, wat betekent dat ze in slechte conditie zijn, liggen op de IC ergens anders op het terrein.
We (de "family doctor" Michelle, de GP (basisarts) Rebecca, de nurse, Annemarie en ik) beginnen in de ochtend op de pediatric ward. Altijd wordt voor de visite uit gebeden. Als we de kamer opkomen gaan de meeste familieleden naar buiten. In het eerste bed ligt een zuigeling van ongeveer een jaar (leeftijd is hier nooit zeker) opgenomen met een verdenking pneumonie. Hij zou mogelijk het syndroom van Down hebben en al eerder in een health center zijn behandeld voor een pneumonie. Onder antibiotica is de zuurstof niet goed af te bouwen. Bij stoppen van de zuurstof keldert de saturatie naar 33% zonder dat we eigenlijk erg veel aan het kind zien (bij ons worden ze pimpelpaars). De meter op batterijen functioneert wel want bij herstarten van de zuurstof klimt de saturatie naar normale waarden. De Thorax foto toont een afwijkend hart. We proberen iemand te regelen die een echo van het hart maakt waarop een ASD wordt vermoed met verwijd rechter hart en pulmonale hypertensie. De ouders zullen naar Addis Abbeba moeten waar een operatie mogelijk is. Ze wachten al een aantal dagen op verder herstel zodat transport zonder zuurstof (veel goedkoper) mogelijk zou zijn, maar dit lijkt niet te verwachten. Ben benieuwd wat ze morgen gaan besluiten. Na afloop van het consult wordt alles aan ouders uitgelegd door de Ethiopische nurse en wordt aan bed gebeden.
In het volgende bed ligt een jongen van ongeveer een jaar, een paar avonden tevoren via de OPD (SEH) door de GP opgenomen met het beeld van een pneumonie annex buikgriep. Ze hebben hem aan de nasale CPAP gelegd. Het longbeeld valt eigenlijk reuze mee evenals de diarree. Hij braakt niet en heeft geen koorts. Inmiddels wel zeer breed in de antibiotica gezet. Wel is hij uitermate pijnlijk en lethargisch. Niet duidelijk waardoor. Na staken van de ademhalingsondersteuning knapt hij niet op. Krijgt zelfs opnieuw koorts na een paar dagen. Dikke druppel op malaria is negatief. Een echo van buik en hoofd en LP laten geen aanknopingspunten zien. Dan maar een antibioticum switch en starten met anti malaria middel bij vermoeden cerebrale malaria. We zullen zien of hij opknapt.
Aanbeland bij het derde bed blijkt de 5 maanden oude vondeling van de "orphanage" en met 4,3 kg al niet echt in goede voedingstoestand plotseling hoge koorts te hebben en met wegdraaiende ogen, snel ademend in bed te liggen. Ze wordt al zeer breed antibiotisch behandeld ivm een longontsteking en heeft op de afdeling een heftige diarree ontwikkeld (van de buurman?) waarvoor ze al extra vocht/ORS krijgt. Het blijft iedere dag weer een uitdaging om te controleren of de kinderen de afgesproken hoeveelheden aan vocht en voeding ook binnen hebben gekregen en hoeveel ze met braken en diarree verloren zijn. Dit komt grotendeels op de schouders van de ouders neer. Wat zijn wij verwend met onze ondersteuning! Dit kleine meisje was in dusdanige conditie dat we haar naar de IC hebben verplaatst na wederom een antibiotica switch en starten van anti malaria middel. Hopelijk knapt ze op. Bij verdere uitputting zullen we niet veel meer voor haar kunnen doen.
Gelukkig ook nog een peuter met gewone diarree die opknapt na ORS.
Op naar de baby's. Er ligt 1 jongen van 3 weken op de kangoeroe kamer die nog behoorlijk onder geboorte gewicht zit. Hij komt uit een ander ziekenhuis iets verderop waar ze vergrote nieren (cystenieren? Hydronefrose?) hebben vastgesteld met een volle blaas. Zijn nierfunctie is niet best (kreat 197). Een katheter aanbrengen is daar niet gelukt. De echo laat een forse bilaterale hydronefrose zien. Kreat inmiddels boven 400. Een zoektocht naar een juiste katheter levert er 1 op
Van Amerikaanse makelij met een zeer korte lengte (?) en vastzittend aan een plastic container. Moeder geeft toestemming (nodig voor de financien) om deze te plaatsen. Het lukt zowaar om deze in te brengen maar fixatie is wat lastig. Binnen enkele uren ligt de katheter dan ook eruit. Nieuwe pogingen met voedingssondes en een wat grotere "echte" blaaskatheter lopen op niets uit. De chirurg is niet bereid een suprapubische toegang te plaatsen bij dit kleine kind. Addis is wel erg ver weg. Een derde poging lukt; vast de hulp van God (?!)
Als laatste visite station bezoeken we de IC. Daar ligt een wat oudere, ondervoede jongen met een leverabces, ascites en vergrote milt. Hij knapte niet op na een drainage en antibiotica zodat hij opnieuw is geopereerd. Een duidelijke oorzaak is met de mogelijke onderzoeken (nog) niet gevonden. Nu maar hopen dat hij met de huidige antibiotica opknapt.
Drie middagen per week kunnen mensen zich melden voor een poliklinische beoordeling door de kinderarts en worden kinderen ter controle gezien. Het is nooit duidelijk hoeveel kinderen zich melden en of de afgesproken controles ook worden nagekomen. Afgelopen woensdag kwamen ouders met hun 5 maanden oude, fors geretardeerde zuigeling op controle. We vonden een plek om met hen te spreken midden in de acute kamer vol met acute patienten. De klusjesman was bezig om het slot open te zagen van een kast met belangrijke benodigdheden waarvan de sleutel zoek was. Tussen de bedrijven door toch nog gelukt de belangrijkste informatie te verzamelen. 
Een aantal andere kinderen moesten wachten op beoordeling omdat er een "koffie ceremonie" was georganiseerd voor een van de internisten die binnenkort naar Australie vertrekt. Midden op de dag komt iedereen bijeen om popcorn, taart en brood te eten met koffie en een soda. Veel speechen in een kamer versierd met blaadjes van bomen en planten op de grond. De patienten klagen niet. Iedereen wacht geduldig en komt uiteindelijk aan de beurt.
Al met al is iedere dag nog vol met verrassingen en indrukwekkende momenten geweest. Aan pathologie geen gebrek. 

Monique