Beklimming van de Mount Dakota

Vandaag, zondag 21 januari, zijn wij al vroeg op pad. Om 07:00 uur worden wij opgehaald door Bereket. Kirsten en Marieke gaan niet mee. Kirsten heeft weekend dienst en Marieke blijft bij haar. Ze zegt dat ze geen goede wandelschoenen heeft en het wordt best een zware tocht. 
In de dienst zijn nu al 9 kinderen geboren en de Verloskamer ligt weer vol (5 barende vrouwen op de Labourroom!) 
Wij gaan de berg in de buurt van Soddo beklimmen, Mount Damota heeft een hoogte van 2300 meter. Broodjes, crackers en water nemen wij mee in onze rugzak. De beklimming tot aan de top zal ongeveer 3 uur duren. Bereket gaat mee als onze gids. Ook gaat onze Chinese/Canadeese buurvrouw Margret mee, radiologe in het SCH. Wij rijden met de bajaj tot aan de voet van de berg. Op straat is het op dit tijdstip al druk. Veel kerkgangers op straat, mensen met mooie kleren en een kerkboekje onder de arm geklemd.
Na 10 minuten rijden stopt de bajaj en beginnen wij aan onze voettocht.
Eerste gedeelte is nog goed te doen, licht glooiend, verharde zandweg,  wel veel wind en daardoor nog een beetje fris. Maar al snel verandert de weg in keien, stenen, en het klimmen begint. Mijn vest gaat al snel uit. Onderweg is er veel te zien, prachtige vergezichten, veel bananen bomen, cactussen, kleine stenen huisjes, hutjes, paarden, koeien, geiten, kinderen die met ons hand en hand meelopen (loopt niet echt handig) maar wel gezellig. 
Het is een zware tocht maar super mooi om daar te wandelen. Uitzicht is zo prachtig!
Er wonen veel mensen langs deze bijna onbegaanbare weg. De weg is alleen begaanbaar per ezel/paard of te voet. Onmogelijk per bromfiets en of 4 WD!  Monique en ik willen graag een hutje van binnen bekijken. Bereket vraagt of wij een blik mogen werpen in een hutje, mw lacht vriendelijk en stemt toe. Het is een rond hutje met een rieten dak. Binnen is het erg donker, totale oppervlakte is denk ik 3x3 meter. Bij binnenkomst kijken wij recht in de ogen van een koe. Naast de koe staan 2 geiten. Tevens loopt er nog een kip en 2 kuikentjes. In de hut brandt een vuurtje, het is er lekker warm. Een dun matrasje ligt rechts op de grond, bestemt voor  moeder, vader en 3 kleine kinderen. Aan de muur hangen mandjes, een klein spiegeltje en een kammetje. 
Ik vind het erg indrukwekkend en word er zelfs emotioneel van, wat een armoede! 
Boven op de top van de berg aangekomen hebben wij een prachtig uitzicht. 
Er staat een kerk op de top en naast de kerk een klein blauw gekleurd gebouwtje. Uit dit gebouw komt prachtig gezang. Wij lopen er naar toe, het gezang wordt steeds luider. Binnen zitten heel veel kinderen op bankjes en wordt er luid gezongen. De priester staat voor de kinderen en vindt het goed dat wij binnenkomen. Ze zingen zo mooi, ik krijg er kippenvel van.
Op de top van de berg, eten wij ons broodje op, verdelen de crackers en een broodje met chocoladepasta, de kinderen likken hun vingers erbij af.
Na de lunch beginnen wij aan de afdaling. Wederom worden wij begeleidt door veel kleine kinderen die onze handen willen vasthouden. Ze bekijken en strelen onze handen. Geven er zelfs kusjes op en wrijven met onze handpalmen tegen hun wangen. 
De afdaling is zwaar, het is dezelfde weg als de heenweg maar het wordt steeds warmer, de zon is erg fel. Om 13:30 zijn wij weer in Soddo, drinken nog een verse avocado/strawberry/papaya sap in ons cafeetje en gaan naar huis. Wij kijken terug op een prachtige tocht die wij voor geen goud hadden willen missen!
Na een kleine siësta en een verfrissende douche gaan wij de stad in om met z'n allen een hapje te eten. 
Yvonne